ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻦ ﺳﯿﺪ ﺷﺠﺎع ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻨﯽ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺪ ارﯾﮑﺎ
ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻦ ﺳﯿﺪ ﺷﺠﺎع ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺳﺎل ۱۳۶۱ اﺳﺖ. ارﯾﮑﺎ در ﺳﺎل ۸۸ ﺑﺮﻧﺪ ﺳﺎل اﯾﺮان ﺷﺪ، ﺑﺎﻻﺗﺮ ازﻫﺎﮐﻮﭘﯿﺎن و ﮔﺮاد. اﻧﺘﺨﺎبﮐﻨﻨﺪه ﻫﻢ در وزرات ﺑﺎزرﮔﺎﻧﯽ ﺑﻮد. اﯾﻦ اﻧﺘﺨﺎب در ﻫﻤﻪ رﺷﺘﻪﻫﺎ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺮﻧﺪﻫﺎﯾﯽ ﭼﻮن ﺗﻮﻟﯽﭘﺮس، ﻓﺮش ﺷﻔﻘﯽ ﺗﺒﺮﯾﺰ، و ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺮﻧﺪ ﻣﻌﺘﺒﺮ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ. ﺳﺎل ۸۸ اوﻟﯿﻦ ﺳﺎل اﯾﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﺑﻮد و ﻗﺮار اﺳﺖ ﻫﺮ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﯾﮏﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﻮد، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ارﯾﮑﺎ ﻫﻢ اﮐﻨﻮن ﺑﺮﻧﺪ ﺑﺮﺗﺮ ﻋﺮﺻﻪی ﭘﻮﺷﺎک اﺳﺖ.در ﺳﺎل ۸۹ ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻦ ﺳﯿﺪﺷﺠﺎع ﻣﺪﯾﺮ ﺑﺮﺗﺮ در ﻋﺮﺻﻪی ﭘﻮﺷﺎک ﺷﺪ و در ﻫﻤﺎن ﺟﺸﻨﻮاره ﺗﻨﺪﯾﺲ اﯾﻦ ﻋﻨﻮان و ﺗﻨﺪﯾﺲ ﺟﻮانﺗﺮﯾﻦ ﻣﺪﯾﺮ ﮐﺸﻮر را از دﺳﺖﻣﻌﺎون رﺋﯿﺲ ﺟﻤﻬﻮر درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮد . در ﺳﺎل ۹۰ ارﯾﮑﺎ در ﮐﻨﺎر ﮔﺮوه ﺧﻮدروﺳﺎزی ﺳﺎﯾﭙﺎ، اﯾﺮاﻧﻮل، ﻣﺲ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ، ﻋﻈﯿﻢزاده ، ﭘﺎﮐﻨﻮش و .. . . ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽ از دهﺷﺮﮐﺖ ﺑﺮﺗﺮ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﻠﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ.
در ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎل، در ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﭘﻮﺷﺎک ﮐﻪ در دﺑﯽ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ، اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ اول ﺷﺪ، ﻓﺮاﻧﺴﻪ دوم ، اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺳﻮم و ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﺮان، اﯾﺮان ﭼﻬﺎرم ﺷﺪ واﯾﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻣﻘﺎم اﯾﺮان در ﻋﺮﺻﻪ ﭘﻮﺷﺎک را، اﯾﻦ ﺟﻮان ﻣﺪﯾﺮ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺪش ارﯾﮑﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ آورد. ﻫﻢ اﮐﻨﻮن ﺗﺮﮐﯿﻪ از آﻧﻬﺎ دﻋﻮت ﮐﺮده ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﺑﺮﻧﺪﻫﺎی ﺑﺰرﮔﯽﭼﻮن ﺑﺮیﺑﺮی، ﺷﻨﻞ و ﺑﺮﻧﺪﻫﺎی ﺑﺰرگ دﯾﮕﺮ، ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. اوﻟﯿﻦ ﺑﺮﻧﺪ اﯾﺮان در زﻣﯿﻨﻪ ﻟﺒﺎس ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪاﯾﺰو ۹۰۰۲ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﺧﻂ ﺗﻮﻟﯿﺪﺷﺎن ﮐﺎﻣﻼ اﯾﺰوﻟﻪاﺳﺖ .اﯾﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﻣﻮﻓﻘﯿﺖﻫﺎی ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻦ ﺳﯿﺪ ﺷﺠﺎع اﺳﺖ. در ﺳﺎل ۹۸ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽ از ﺳﻪ ﻣﺸﺘﺮی ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺎﻧﮏ ﻣﻠﯽ از ﻧﻈﺮ ﮔﺮدش ﺣﺴﺎب ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه ﺷﺪو ﺑﻪ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﻫﯿﺎت اﻣﻨﺎی ﺑﺎزار رﺿﺎ، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻐﺎزه دار ﺑﺎزار اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﯿﺶ از ﻫﺰار ﻧﻔﺮ در ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ و ﺻﺪﻫﺎ ﻧﻔﺮ در ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺑﺎزارﯾﺎﺑﯽ، ﻓﺮوش، ﺣﻘﻮقو ﻃﺮاﺣﯽ ﺷﺮﮐﺖ او ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﮐﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ و اوﻟﯿﻦ ﺑﺮﻧﺪ اﯾﺮان اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺒﮏ ﻓﺮوشﺷﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻫﻤﺎﯾﺶ اﺳﺖ. ﻫﻤﻪی اﻗﺪاﻣﺎت ﻻزم ﺑﺮای ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﺪلﻫﺎیﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻮﻟﯿﺪاﺗﺶ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﻧﺪی اﺳﺖ ﮐﻪاﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪ دﻗﺖ و ﺟﺪﯾﺖ ﭘﯿﮕﯿﺮی ﻣﯽﮐﻨﺪ.اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﺎز اول ﻃﺮحﻫﺎی اﯾﻦ ﺟﻮان ﻣﻮﻓﻖ و ﻣﺪﯾﺮ اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ آﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﻪاﻻن ﺑﻪ دﺳﺖ آوردهای روﯾﺎﯾﺖ ﺑﻮد؟ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: ﻧﻪ، ﻓﻌﻼ روﯾﺎﯾﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪدر ده ﺷﻬﺮ ﻣﻬﻢ اروﭘﺎ، ارﯾﮑﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﯽ ﮐﺸﻮرﻣﺎن ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. اﻧﺸﺎءاﷲاز ﺳﺎل ۱۹ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد.
محمد حسن سید شجاع در مورد رویای زندگی خودش می گوید : در ﭘﺎﺳﺎژی ﮐﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدم، ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻣﻐﺎزهای اﺟﺎره ﮐﻨﻢ.ﻣﻦ در رﺷﺘﻪ رﯾﺎﺿﯽ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮدم اﻣﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪام از ﺑﺎزار و در ﺣﯿﻦ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﻮد. روزی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزار رﻓﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯽرﻓﺘﻢ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﺠﺒﻮرﺷﺪم درﺳﻢ را در دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻣﺮوی ﺑﺨﻮاﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺎرم ﻟﻄﻤﻪ ﻧﺨﻮرد. درﺳﻢ ﺧﻮب ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ در ﺳﺎل ﺳﻮم دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮدم در اﻟﻤﭙﯿﺎد رﯾﺎﺿﯽ ﻧﻔﺮ ﺳﻮم ﮐﺸﻮر ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﭘﺪرم در ﺗﻮﻟﯿﺪی ﭘﻮﺷﺎک ﮐﻮدﮐﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﻮد و ﻣﻦ از ﺷﺶ- ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺎ ﭘﺪرم ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻂﻫﺎی ﺗﻮﻟﯿﺪی ﻣﯽرﻓﺘﻢ و ﮐﺎر ﭘﻮﺷﺎک ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻠﻤﻮسو آﺷﻨﺎ ﺑﻮد. ﺧﻼﺻﻪ آﻧﮑﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻓﺸﺎر اﻗﺘﺼﺎدی ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﯿﻦ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ دادن و ﮐﺎر در ﺑﺎزار ﯾﮑﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ، ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﻬﻤﯽدر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ داﺷﺖ، ﮔﻔﺖ: ﺑﺎزار ﻫﻢ ﻣﺜﻞ داﻧﺸﮕﺎه اﺳﺖ. ﺷﻤﺎ در اﯾﻨﺠﺎ درس زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﺼﻮرت ﻋﻤﻠﯽ ﯾﺎد ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﺪ و آﻧﺠﺎ درسﻫﺎی ﺗﺌﻮری را .ﺧﻮدت اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ و ﺑﺒﯿﻦﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ ﺑﺮوی زﻧﺪﮔﯽ را ﺗﺌﻮری ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮی ﯾﺎ زﻧﺪﮔﯽ راﺑﺼﻮرت ﻋﻤﻠﯽ. آن ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺧﻂ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا ﻋﻮض ﮐﺮد، ﭼﻮن ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺘﻢزﻧﺪﮔﯽ را ﻋﻤﻼ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮم. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﮐﺎر را اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻢ. ﺣﻘﻮق ﺑﺴﯿﺎر ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد و اذﯾﺖ ﻣﯽﺷﺪم اﻣﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺮا ﺳﺎﺧﺖ. او از ﺗﺮﮐﯿﻪ ﺟﻨﺲ ﻣﯽآورد و ﻣﻦ در آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺪﻫﺎی روز دﻧﯿﺎ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻐﺎزه ﺑﻮدم اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﺎرکﻫﺎی ﻣﻌﺮوف ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺜﻞ اﺳﻢ و ﻓﺎﻣﯿﻞ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻮد وﻫﻤﻪ را ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﺮدم.
اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺧﻮب ﺑﻮد ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﮐﺎرﮔﺎه ﺗﻮﻟﯿﺪی ﻧﺒﻮد ﭼﻮن دراﯾﻦ ﺻﻮرت ذﻫﻨﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. ﻣﺪلﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻟﺒﺎس ﻣﯽآﻣﺪ ودر آن ﺳﻦ ﺑﭽﮕﯽ ﻫﻤﻪی آﻧﻬﺎ در ذﻫﻨﻢﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪاﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﯿﻔﯿﺖ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم.
اوﻟﯿﻦ رﻣﺰ ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ده ﺳﺎل ﺑﺪون آﻧﮑﻪ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺷﻮم و از اﯾﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﻪآن ﺷﺎﺧﻪ ﺑﭙﺮم، ﭘﯿﺶ ﯾﮏﻧﻔﺮ ﮐﺎر ﮐﺮدم
در مورد تولیدی خودش می گوید : ﯾﮏ روز ﮐﻪ ﺑﺮای ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺣﺴﺎب ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺎژ وﻧﮏ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم، دﯾﺪم ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎﯾﯽ آورده اﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺮوک اﺳﺖ و ﻣﺪل ﺧﺎﺻﯽ اﺳﺖ. ﻫﻤﺎن ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎی ﻟﯿﻨﻦ ﮐﻪ ﺳﻔﯿﺪ و ﺻﻮرﺗﯽ آن ﻣﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد .آﻧﺠﺎ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻓﺮاوان ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎ را ﻣﯽﺧﺮﻧﺪ. ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش ﮐﻨﻒ ﺑﻮد و ﺑﻪ آان ﻣﻬﺮهﻫﺎی رﻧﮕﯽ آوﯾﺰان ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎﺷﻠﻮارﻫﺎی ﮔﺸﺎد ﻣﯽﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺪ. از آن آﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻐﺎزه ﺑﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪم اﯾﻨﻬﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎ را ﺗﺎزه از ﺗﺮﮐﯿﻪ آ ورده ام و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﻓﺮوﺷﻨﺪ.اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮐﻢ آورده ام. ﺑﺎزار رﺿﺎ ﺻﺒﺢﻫﺎ ﺳﺎﻋﺖ ۹ ﺑﺎز ﻣﯽﺷﺪ.ﻣﻦ ﺳﺎﻋﺖ ۷ آﻣﺪم و ﺑﻪ ﺑﺎزار ﭘﺎرﭼﻪﻓﺮوﺷﻬﺎ رﻓﺘﻢ و ﭘﺎرﭼﻪاش را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم و ﺷﺐ ﻣﺠﺪدا ﺑﻪ آن ﻣﻐﺎزه رﻓﺘﻢ و از آن آﻗﺎ ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ از آن ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎ را اﻣﺎﻧﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ.ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮای ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ. ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎ را ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﮐﺎرم ﻧﺸﺎن دادم و ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﻓﺮوش ﺧﻮﺑﯽ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ. ﻣﺎ ﺗﺎپ و ﺗﯽﺷﺮت ﻓﺮوش ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ دﯾﺪم اﯾﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﻓﺮوش ﺧﻮﺑﯽ دارد.« ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ.
ﮔﻔﺘﻢ: از ﺣﻘﻮﻗﻢ ﭼﻘﺪر ﻣﺎﻧﺪه؟ ﮔﻔﺖ: ﺻﺪ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن . اﯾﻦ ﭘﻮل را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﯾﮏ ﻃﺎﻗﻪﺳﻔﯿﺪ از آن ﭘﺎرﭼﻪ را ﺧﺮﯾﺪم و ﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن دادم و از آن ﭘﺎرﭼﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﻣﺎﻧﺘﻮ و ﺑﯿﺴﺖ ﺷﻠﻮار دوﺧﺘﻨﺪ. ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻌﺪ از ﻫﻔﺖ، ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﮐﺎر ﮐﺮدن ﯾﮏ ﻗﻔﺴﻪﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﻮدم آن را ﺑﻔﺮوﺷﻢ. ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﯽدﻫﻢ اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺿﺮر ﻣﯽﮐﻨﯽ. ﺧﻼﺻﻪ آﻧﮑﻪ آوردم و دادم ﺧﯿﺎط آن ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎ و ﺷﻠﻮار را دوﺧﺖ. ﺑﻪ ﺧﯿﺎط ﮔﻔﺘﻢ ﭘﻮﻟﺶ را وﻗﺘﯽﻓﺮوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽدﻫﻢ . روزی ﮐﻪاﯾﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮ و ﺷﻠﻮار آﻣﺎده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه آﻣﺪ، ﺳﺎﻋﺖ ۱۰ ﺑﻮد و ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده وﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ ۲۰ دﺳﺖ ﻣﺎﻧﺘﻮ و ﺷﻠﻮار ﺗﻤﺎم ﺷﺪهﺑﻮد. ﺻﺎﺣﺐﮐﺎرم ﺗﺎ اﯾﻦ را دﯾﺪ ﻻﻣﭗ ﻣﻐﺰش روﺷﻦ ﺷﺪ وﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺧﻮدش اﯾﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎ را ﺗﻮﻟﯿﺪﮐﻨﺪ.
ﻣﻦ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﯽ و وﺿﻌﯿﺖ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ و ﺗﻮان ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺿﻤﻦ آن ﻣﮑﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای ﻋﺮﺿﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ وﻟﯽ اﯾﺸﺎنﺑﯿﺴﺖﻫﺰاردﺳﺖ از آن ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎرا ﻓﺮوﺧﺖ و اﺳﺎﺳﺎ ﺑﻌﺪ از آن ﺟﺮﻗﻪ، ﺧﻂ ﻓﮑﺮی اش ﻋﻮض و ﻣﺎﻧﺘﻮ ﻓﺮوش ﺷﺪ وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻢﭼﻨﺎن ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻐﺎزه ﺑﻮدم. اﻟﺒﺘﻪ دو ﺳﺎلآﺧﺮ ﻣﺜﻞ ﺳﺎلﻫﺎی اول ﮐﺎرم ﻧﺒﻮدم. ﺑﻪ روز و ﺷﯿﮏ ﻟﺒﺎس ﻣﯽﭘﻮﺷﯿﺪم. ﯾﮏ ﻣﻮﺗﻮر ﻫﻢ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎرم ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮐﺸﯽ ﻣﯽﮐﺮدم.
ﻣﻦ آدم ﺧﯿﺎلﭘﺮدازی ﻫﺴﺘﻢ و در ﺗﺨﯿﻠﻢ ﯾﮏ ﺣﺎﻟﺖ رﻗﺎﺑﺘﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺑﻮﺟﻮد آورده ﺑﻮدم و ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮوﺷﻨﺪه در اﯾﻦ ﭘﺎﺳﺎژ ﺑﺎﺷﻢ و اﯾﻦ ﻓﺮض راﺑﺮای ﺧﻮدم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﮏ روز ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽآﯾﻨﺪ و وﻗﺘﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﺑﺎزار رﺿﺎ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻨﺪ، ﻣﻦ آﻧﻘﺪر ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪﻫﻤﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻦ ﺷﺠﺎﻋﯽ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ اﺳﺖ.ﺑﻌﺪ از ده ﺳﺎل ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻐﺎزه در ﺗﺮﮐﯿﻪ ﺑﻮد، دو ﻣﻐﺎزه در ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﺎﻧﺪ و ﺻﺎﺣﺐ آن، آن را ﺑﺎ ﻗﯿﻤﺖ ﺑﺎﻻﺗﺮی ﺑﻪ ﻣﺎ اﺟﺎره داد. ﻣﻐﺎزهای ﮐﻪاﺟﺎرهاش دوﯾﺴﺖ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺎ داد ﭘﺎﻧﺼﺪﻫﺰارﺗﻮﻣﺎن. ﮔﻔﺖ ﭼﻘﺪر ﭘﻮل داری؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﻪﻣﯿﻠﯿﻮن. ﻣﻮﺗﻮرم و ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ راﻓﺮوﺧﺘﻢ و ﺷﻬﺮﯾﻪ داﻧﺸﮕﺎهﺧﻮاﻫﺮم را ﻗﺮض ﮔﺮﻓﺘﻢ وﺑﺎ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﮐﻪ او ﻫﻢ ﺷﺎﮔﺮد ﺑﻮد ﺷﺮﯾﮏ ﺷﺪم. ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮنوﻧﯿﻢ ﻣﻦ ﺟﻮر ﮐﺮدم و ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮن و ﻧﯿﻢ او و ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻫﻢﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ.
او ﻫﻢ ﻣﺎﻧﺘﻮﻓﺮوش ﺑﻮد و از دوﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ و رﻓﯿﻖ ﺻﻤﯿﻤﯽﺑﻮدﯾﻢ. وﻗﺘﯽ ﻣﻐﺎزه را ﺑﺎز ﮐﺮدﯾﻢ، ﻣﻐﺎزه ﺳﺮاﻣﯿﮏ ﺑﻮد و درﺳﺖﻣﺜﻞ ﺣﻤﺎم ﺑﻮد .دوﺳﺘﻢ ﮔﻔﺖ: ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻦ ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﺑﻔﺮوﺷﯿﻢ؟ ﻫﻤﻪ ﭘﻮلﻣﺎن را دادﯾﻢ ﭘﻮل ﭘﯿﺶ ﻣﻐﺎزه. ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﺪا ﺑﺰرگ اﺳﺖ. ﭼﻘﺪر ﭘﻮل دارﯾﻢ؟
ﮔﻔﺖ: ﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن. رﻓﺘﯿﻢ ﻣﻨﯿﺮﯾﻪ و ﺑﺎ آن ﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﻫﻢ ﮐﺎﻏﺬ دﯾﻮاری ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﻣﻐﺎزه ﺷﮑﻞ ﺑﻮﺗﯿﮏ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ.رﻓﺘﯿﻢ ﻣﻮﻟﻮی ﮔﻮﻧﯽ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ، از ﻣﯿﺪان ﻣﺤﻼﺗﯽ ﺧﺎکرس ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ و ﮔﻞ درﺳﺖ ﮐﺮدﯾﻢ، وﯾﺘﺮﯾﻦﻣﺎن را ﮔﻮﻧﯽ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ، ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺰﯾﯿﻦاش ﮐﺮدﯾﻢ و ﺧﻼﺻﻪ آنوﯾﺘﺮﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪ. ﺧﺰﺧﺮﯾﺪﯾﻢ، ﺗﻨﻪ درﺧﺖ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ. ﭘﻮل ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﻣﺎﻧﮑﻦ ﺑﺨﺮﯾﻢ، رﻓﺘﯿﻢ ﻣﺎﻧﮑﻦ ﺷﮑﺴﺘﻪﻫﺎی ﻣﻐﺎزهﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. ﺑﺎﻻﺗﻨﻪ ﯾﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﻨﻪﺷﺎن ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و آن را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﯾﺎ ﺑﻌﻀﯽ ﺟﺎﻫﺎ ﺷﻠﻮارﻓﺮوش ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎﻧﮑﻦ ﺑﺎﻻﺗﻨﻪ اﺿﺎﻓﻪ داﺷﺘﻨﺪ، آﻧﻬﺎ را آوردﯾﻢ، ﭼﺴﺐ زدﯾﻢ، ﺗﻌﻤﯿﺮ ﮐﺮدﯾﻢ وﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ در وﯾﺘﺮﯾﻦ ﻣﻐﺎزهﻣﺎن.
ﭼﻮن ﻣﻦ ده ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدم، ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ و ﻧﺴﯿﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ، دادﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻢ ﭘﻮل ﻧﺪارم، ﺟﻨﺲ ﻣﯽﺑﺮم و ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﯽآﯾﻢ ﺣﺴﺎب ﻣﯽﮐﻨﻢو ﭘﻮلﺗﺎن را ﻣﯽدﻫﻢ. ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮن، دو ﻣﯿﻠﯿﻮن و ﭘﻨﺞ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺑﻪ ﻣﺎ اﻋﺘﺒﺎر دادﻧﺪ و ﺟﻨﺲ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. ﺑﺎزار اﯾﻦﻃﻮری اﺳﺖ و آﻧﺠﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ آدم را ﺑﻪ آﺑﺮو ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ.
ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﻣﺸﮑﻞ ﺟﻮاﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اﺑﺘﺪای راه ﻫﺴﺘﻨﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﯿﻠﯿﺎردی ﻣﺮا ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ وﻟﯽ زﺣﻤﺖﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺸﯿﺪهام ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻨﺪ و ﺧﺒﺮﻧﺪارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﮏ ﮐﺎرﮔﺮزاده ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﺮﻣﺎﯾﻪام در ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺮوع ﮐﺎر ﻫﻤﺎن ﻣﻮﺗﻮر وﯾﮏ ﺧﻂ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺑﻮده و اﻟﺒﺘﻪ اﻋﺘﺒﺎر و ﺗﺠﺮﺑﻪای ﮐﻪ ۱۰ ﺳﺎل زﺣﻤﺖﭘﺸﺖ آن ﺑﻮده.
برگرفته از مصاحبه های انجام شده با آقای محمد حسن سید شجاع