عاشقان جان و دل خويش به دلدار دهيد
عاشقان جان و دل خويش به دلدار دهيد هر چه داريد بدان يار وفادار دهيد
قطراتى كه از آن بحر در اين ابر تن است نوبهار است بدان بحر گهربار دهيد
قطره چون در و گهر مى شود از جوشش بحر قطره هاى دل و جان جمله به يكبار دهيد
موج اين بحر اگر تخته هستى ببرد هين مترسيد و همه خويش بدين كار دهيد
چون فنا گشت در او هستى موهوم شما از سر صدق به وحدت همه اقرار دهيد
ساقيانى كه ز اسماء و صفات حقند هم ز خمخانه حق باده بتكرار دهيد
سرخوشانيم قدحها ز حدق ساخته ايم با حميا ز محياى جنان بار دهيد
[1] حسين بن منصور حلاج، ديوان منصور حلاج، 1جلد، چاپخانه علوى - بمبئي، 1305 ق.